Vertrouwen op je intuïtie

Zo'n 30 jaar geleden vertrok ik na 8 jaar studeren en werken vanuit Arnhem naar Texel. Ik reed met mijn eerste eigen autootje, een wit oud Golfje, en kersverse rijbewijs achter de verhuisauto aan met mijn toenmalige hoogzwangere vrouw naast mij op de voorbank het avontuur tegemoet. Ik werd door iedereen voor gek verklaard. Desondanks maakte ik de sprong over het Marsdiep.

Vijf maanden eerder viel mijn oog op een advertentie in de toen nog uitgebreide vacaturekatern van de Volkskrant; directeur gezocht voor de Muziek- & Dansschool Texel.
Nu was ik al liefhebber van waddeneiland Schiermonnikoog waar ik menig vakantie vertoefde. Van het eiland Texel wist ik nagenoeg niets, zelfs niet waar het precies lag en via welke route ik er moest komen. Toch ging mijn hart sneller kloppen bij het idee om op deze unieke plek te gaan wonen en werken en besloot deze kans te onderzoeken ook al was ik nog zo groen als gras.
In die tijd speelde ik als vaste remplaçant (invaller) in het Gelders Orkest in Arnhem op de klarinet en basklarinet en ontstond er ook hiervoor een vacature voor een vaste baan. Dat betekende dus dat ik op twee totaal verschillende banen tegelijk ging solliciteren. Bij het orkest moest ik proefspelen voor een zware commissie op een podium onzichtbaar achter een gordijn, zodat alleen mijn spel maatgevend zou zijn voor de beoordeling. 
Voor Texel schreef ik een brief en werd uitgenodigd voor een gesprek waarna er meerdere volgde tot ik bij de laatste twee kandidaten eindigde. Daarna duurde het nog twee maanden voor uiteindelijk voor mij werd gekozen. Bij het orkest sprak top- en chef dirigent Roberto Benzi lovende woorden over mijn basklarinet spel; "ik heb nog nooit zo'n lyrische basklarinet gehoord". Dit resulteerde dat ook hier voor mij werd gekozen. 

Ik koos uiteindelijk voor Texel. Een nieuw avontuur op alle fronten. Het ongewisse met vol vertrouwen tegemoet. Mijn omgeving snapte niet dat ik mijn bloeiende muziekpraktijk in Arnhem achter liet en inruilde voor een eiland met meer schapen dan mensen als bewoners.

Natuurlijk gaat een degelijke sprong met een flinke dosis romantische beeldvorming gepaard. Eiland, vrijheid, gezinnetje starten, prachtige schone omgeving, het kon in gedachten niet op. De werkelijkheid bleek weerbarstig.

Fatsoenlijke woonruimte vinden op Texel bleek onmogelijk waardoor we in een minuscuul poppenhuisje terecht kwamen in the middle of nowhere. Tijdens onze eerste kennismaking met onze nieuwe huisarts werd ons de vraag gesteld wat we hier kwamen doen en dat algemeen bekend was dat de muziekschool een failliete boedel was. Niets meer aan te redden... Lekkere binnenkomer...

Gelukkig liet ik me niet zomaar uit het veld slaan en ging er met extra goede moed en inzet tegenaan. Weliswaar met een gezonde dosis alertheid. De eerste weken werd ik ingewerkt door een medewerker van de muziekschool die ook in de sollicitatiecommissie zat die mij had aangenomen. De dagen met deze persoon liepen op zich prima al voelde ik toch een vreemde stroeve onderstroom in de communicatie die ik niet goed kon duiden. Ik kreeg daar niet goed grip op en besloot vanaf dat moment ook individueel mijn eigen weg te bewandelen door me op eigen wijze goed te informeren over de organisatie waar ik als debuterend directeur aan het roer stond. Na de eerste werkweek ging ik 's middags naar huis en 's avonds na het eten weer terug naar een uitgestorven muziekschool om me daar tot in de kleine uurtjes in alle mogelijke archieven  onder te dompelen. Zo kreeg ik snel een goed beeld van de feitelijke situatie en ook dat de persoon die mij inwerkte mij niet over alles de juiste informatie verschafte. Twee weken later gaf ik aan dat ik het verder zelf wel aankon en voldoende was ingewerkt. Een jaar later kreeg ik uit betrouwbare bronnen te horen dat de persoon die mij destijds inwerkte zelf directeur had willen worden. De puzzelstukjes vielen daardoor op hun plek.
Ik was blij dat ik van meet af aan op mijn intuïtie had vertrouwd en er ook naar had gehandeld. Anders was mijn Texelse avontuur waarschijnlijk van veel kortere duur geweest. Ik ben uiteindelijk 8 jaar met veel plezier aan die muziekschool verbonden geweest. Ik heb er veel voor elkaar gekregen en heb er even zoveel geleerd. Niet in de laatste plaats dat vertrouwen in je medemens een groot goed is zolang je daarbij goed op je intuïtie blijft vertrouwen zonder naïef te worden.

Door: Hendrik-Jan Trooster